“Πατρίδα; Πουλημένη στο σφυρί!
Λευτεριά; Με χαλκάδες δεν μπορεί!”
Χτυπημένη από την αδυσώπητη επέλαση της Άνοιξης η στήλη, αποφάσισε να σας τραγουδήσει με Ποιητικό τρόπο τις μέρες που θάρθουν.
Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ/ να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στις ... κάλπες, τραγουδάει η ατιμασμένη και ξεφωνημένη, μνημονιακή «κεντροαριστερά». Σαν το γεφύρι της Άρτας έχει γίνει. «Πενήντα οχτώ οι μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες». Άλλοι έκλαψαν τους 58, περίπου εξήντα (στο ΠΑΣΟΚ), άλλοι έκλαψαν τους 180 της κουλτούρας (στη ΔΗΜΑΡ), άλλοι έκλαψαν γενικά. Επειδή οι Ποιητές κομμάτων γνωρίζουν ότι: «Η λύπη και τα κλάματα δεν πρέπει να βασιλεύουν στο σπίτι του ποιητή» που έλεγε και η Σαπφώ, εκάθισαν και σκέφτηκαν. Μετά από πολλές συσκέψεις και αντίστοιχα brain storming, ελληνιστί καταιγίδες σκέψης, (πολύ βαθιά σκέψη), αποφάσισαν να αμολήσουν στην αρένα του άρτου, των θεαμάτων και της χειραγώγησης, την ΕΛΙΑ και το ΠΟΤΑΜΙ. Πολύ βαθιά σκέψη. Πολλή Ελλάδα, πολλά μηνύματα, πολλή Ποίηση. Εμ! Τι νομίζατε θα τα βάφτιζαν, ΚΑΚΤΟ και ΣΚΑΦΗ; Αν και σε αυτά, ακόμα, τα πεζά ονόματα μπορεί κανείς να ανακαλύψει κρυμμένη ποιητικότητα. Από έγκυρες πηγές η στήλη γνωρίζει πως απορρίφθηκε η σκέψη να ονομαστούν τα νέα κόμματα “Ο Μπάμπης ο Φλου».
Κακογερασμένη η ΕΛΙΑ τους, προσβεβλημένη από το Δάκο – Βενιζέλο και τις Μουχρίτσες Σημίτη, Λοβέρδο και τα άλλα «παιδιά» της λαίλαπας του χρηματιστηρίου και του μνημονίου, αγκομαχάει στην ανηφόρα.
Απολίτικο, τάχα,το ΠΟΤΑΜΙ, εκπομπή - πλυντήριο του εγκλήματος στο Φαρμακονήσι και παλιότερα της Χρυσής Αυγής, ήδη από τις πρώτες εμφανίσεις του, «ξεκαθάρισε» τη θέση του δίπλα στα μνημόνια. «Από πού είσαι, ποταμάκι; / Από `κείνο το βουνό. Το μνημονιακό. / Πώς τον λέγαν τον παππού σου; / Σύννεφο στον ουρανό. Των τραπεζικών αρπαχτών και αγύριστων δανείων, μεγαλοκαναλαρχών και λοιπών συγγενών. / Πώς κατέβηκες στη χώρα; / Τα χωράφια να ποτίσω και τους μύλους να γυρίσω». Ξεραμένη χώρα, η αξιοπιστία των σημερινών εκπροσώπων – κομμάτων, της μεγάλοαστικής τάξης στη χώρα μας, που με εργώδεις κινήσεις, προσπαθεί να στήσει τα μελλοντικά σχήματα χειραγώγησης των μαζών. Τώρα προσπαθεί, με το ξεφούσκωτο σακίδιο πλάτης του ιδρυτή του Ποταμιού, να φουσκώσει τα πανιά του μύλου που θα αλέσει για μια ακόμα φορά τα μυαλά των ανθρώπων, για να μη βγουν στους δρόμους και τους πάρουν με τις πέτρες.
Δηλαδή με τρεις λέξεις που θάλεγε κι ο Βέγγος, όταν παραπλανημένος πόνταρε στο φαβορί του Ιπποδρόμου, «Αστραχάν», για να χάσει ό,τι είχε ποντάρει, «Μουλάρι ο Αστραχάν».
Και μέσα στον ορυμαγδό μάς πρόκυψε και ο Πάγκαλος, ποιητής, τοποθετούμενος για την υποψηφιότητα Θεοδωράκη και την προσπάθεια να πάρει κεφάλι, στην κούρσα για το καλύτερο μουλάρι της «κεντροαριστεράς». «Μας πήρε το Ποτάμι, γιαβρούμ γιαβρούμ, γιαβρούμ. Και το σακίδιό του τζουμ τριαλαλό τον γάτο μας τον μαλλιαρό».
Ωσαννά! οι Ποιητές. Μας πήρε το ποτάμι μας πήρε ο ποταμός, για τον Πάγκαλο που βλέπει τώρα τον “κύριο Τίποτα», έτσι είχε αποκαλέσει τον Αβραμόπουλο στη μάχη για τη Δημαρχία της Αθήνας, να τον προτείνει για Επίτροπο στας Ευρώπας. Καλά θα κάνει να κρύβει λόγια, μπας και βρεθεί κάποια στιγμή να έχει ανάγκη το ... Θεοδωράκη.
Πάντως προς το παρόν οι κρατούντες εργάζονται πυρετωδώς μπας και τους συμβεί αυτό που περιγράφεται στο δημώδες ποίημα: «Κάποια νύχτα του Φλεβάρη / που δεν βγήκε το φεγγάρι, / η θεότρελη Μπιρμπίλω / λάκισε από το μύλο, / άφησε παιδιά και άντρα / και πηδώντας απ’ τη μάντρα/ δίχως να το λογαριάσει / άλλον πήγε ν’ αγκαλιάσει».
Πως λέμε διαδήλωση, απεργία, κάπως έτσι. Και μπορεί να είναι Μάρτης, Απρίλης, Μάης κλπ.
Ποίημα η κατάσταση.
Τάνια
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, 23/3/2013, www.m-lkke.gr